Otizm
Vedat UZUNER
2 Nisan, Dünya Otizm Farkındalık Günü’ için Yomra’ya, Otistik Çocuklar Eğitim Merkezi’ne gittik geçen hafta. İyi ki de gitmişiz. Tam bir farkındalık yaratılmış gerçekten. Programa emeği geçen bütün öğretmenleri, anlaşılamamaktan başka bir engeli olmayan, gözleri pırıl pırıl parlayan çocuklarımızı, anne babalarını ve kurum yöneticileri Sn. Gökçen KUVVET ve Ayhan YILDIRIM Beyleri tebrik ediyorum. İzninizle, 21 yaşında, otizmli bir çocuk (delikanlı) annesinin programda yaptığı konuşmayı sizlerle paylaşmak istiyorum.
BİTMEYEN OYUN
Bugün size 21 yıldır oğlumla oynadığımız oyunumuzdan bahsetmek istiyorum. Oyunumuzda komedi, aksiyon, trajedi... ve bolca gözyaşı...
Öncesi ve sonrası... Otizm... Bu kelime hayatımıza kâbus gibi çöktü. Ne olduğunu bilmediğimiz, sonunun ne olacağını kestiremediğimiz bir dünyaya girmiştik. Kabullenememe, isyan, kendini suçlama... Yüreğim gitmişti sanki... Öyle bir acı yakmıştı ki içimi... Döktüğüm binlerce gözyaşı...
Oğlum anne demedi, diyemedi... Keşke kızsa, bağırsa hatta küfretseydi... Kelimeleri içine tutsak etmeseydi... Olmadı, olamadı...
Yedi yaş... Alınamayan çanta, giydirilemeyen önlük... Yine gözyaşı...
Sonra OÇEM... Burda bahsetmeden geçemeyeceğim... Oğlumun hayatına Behçet Bey gibi bir öğretmen girdi. Konuşmayan oğlum yazıyla anne yazdı. 10 yaşında makasla kesmeyi öğrendi... Evin tüm perdelerini kesmesine rağmen... Olsun, kesmeyi öğrenmişti ya! İşte mutluluk buydu.
20 yaş... Yüreğim öyle acıdı ki... Acının tarifi olur mu? Kusura bakmayın bu konuyu es geçmek istiyorum. Çok da güzel yakışırdı oğluma asker üniforması...
Oyunumdaki kötü roller... Onlar bizleri hep üzdüler, canımızı yaktılar... Aynı sofraya almadılar, oğlumun atlamalarından rahatsız oldular. İnanın daha binlercesi... Ama ben onları hesap gününe kadar oyunumdan çıkarma kararı aldım.
İyi roller... Sizler... Dün de yanımızdaydınız, bugün de... Yarın da bizi yalnız bırakmayın... Sizler bizi her zaman alkışlayın. Bu zor imtihanımızda yanımızda olun ki başaralım.
Gelin bugün sizlerle bir çorba yapalım. Tavuk suyuna çorba... İçine merhametinizi, hoşgörünüzü, yüreğinizi... Bolca da sevginizi koyalım.
Son sözüm kader birliği yaptığım arkadaşlarıma... Onlar öyle yüreği büyük anneler ki... Bir gün Cenab-ı Allah nasip ederse biz ebediyen mutlu olacağız...
Allahım hesap gününde kulum benim için ne yaptın, ne çaba gösterdin dediğinde... ‘Allahım, emanetini korudum, kolladım, yedirdim. Meleğine gözüm gibi baktım’... Sevgi ve Saygılarımla
Muradiye DİLEK
*Temel Yaşar Çoruh İlkokulu Otizm Sınıfı’nın Resim Sergisi var. Çocuklar ve öğretmenleri hepinizi bekliyor. Hüseyin Kazaz Kültür Merkezi, 10-11-12 Nisan Açılış: 10 Nisan 2013 saat: 14.00
http://trabzon.egitimbirsen.org.tr/Otizm-188-makale.html
